The return to Alaska

Hey allemaal,

Het is inmiddels al een tijdje geleden dat ik iets op dit blog heb gepost. Tijd om een update te geven. Tijdens de kerstvakantie ben ik namelijk weer teruggegaan waar het allemaal begon: the last frontier, the beautiful state of Alaska! En wat was de trip toch… interessant.

Al voor het begin van de pandemie probeerden mijn gastouders en ik een reis te plannen naar Alaska. Echter gooide tante corona roet in het eten, waardoor de reis maar liefst drie keer is uitgesteld. Nadat het afgelopen zomer wederom niet mogelijk was, richtten we onze ogen op kerstmis 2021. Wat is er nou leuker dan kerst op z’n Amerikaans? Iedere maand Pakte we FaceTime er weer bij ons te overleggen wat alle mogelijkheden zijn en welke risico‘s hieraan verbonden zitten. Het is niet niks om naar de andere kant van de wereld te vliegen met het risico dat je er corona oploopt of er om diezelfde reden wellicht niet meer weg kan. Dat was best wel eng. Toch besloot ik uiteindelijk de overweging te maken, gezien ik niet alleen naar Alaska zou reizen. Juli, ook voormalig Nederlands uitwisselingsstudent in Alaska, had hetzelfde plan in gedachten. Ook zij wou weer terug naar de staat waar ons avontuur in 2015 begon. We besloten dan ook om opnieuw samen op reis te gaan. Samen sta je altijd sterker, en dat gevoel bracht toch een geruststelling tijdens de reis.

Op 7 december boekten Juli en ik onze tickets, en 20 december stonden we al vroeg in de ochtend klaar op Schiphol om te vertrekken. Vol enthousiasme begonnen we aan onze reis. De vlucht zou in totaal, met alles erop en eraan, zo’n 19 uur duren. We vlogen vanuit Amsterdam naar Seattle, en stapten daar vervolgens over om naar Alaska te vliegen. Eenmaal aangekomen op Seattle moesten we alleen nog even door de douane en vervolgens overstappen. Een van onze grootste angsten werd toen werkelijkheid: goede vrienden van Juli bleken positief getest te zijn, en nog kort voor onze reis zijn zij met elkaar in contact geweest. Shit! Wat doen we nu? Met lichte paniek nemen wij contact op met onze gastouders in Alaska om na te gaan wat zij het allerliefst willen. Zijn we nog welkom? Durven zij het risico aan? Moeten we in quarantaine of laten we ons alleen testen? Dit laatste bleek genoeg te zijn voor beiden gastfamilies. Op het vliegveld van Anchorage lieten we ons gelijk testen, wat uiteindelijk twee negatieve tests bleken te zijn. Gelukkig maar, dachten we.

Wat was het ontzettend fijn om mijn gastouders na drie en een half jaar weer te kunnen omhelzen. Na zoveel pogingen om elkaar weer te zien was het een emotionele reünie. Niet alleen heb ik mijn gastouders enorm gemist, ook was het super leuk om weer zoveel sneeuw te zien! De dagen voordat Juli en ik aankwamen sneeuwde het enorm in Alaska. Voor het eerst in jaren spraken de Alaskanen weer van ‘een winter zoals het hoort’. Alaska heeft, net als iedere andere plek op aarde, veel te maken met de gevolgen van de opwarming van de aarde. Om zoveel sneeuw en zulke koude temperaturen te hebben, deed iedereen goed. De dagen die volgden hebben we veel rondgereden en gezocht naar de prachtige plaatjes van het Alaskaanse landschap. Doordat er relatief weinig daglicht is in de winterperiode, toveren veel mensen hun huis om in een winter wonderland. Alle kerstverlichting wordt uit de kast gehaald, en, zoals met alles in de Verenigde Staten, moet het zo groot en fantastisch mogelijk. Because if you do it, do it good!

Op 23 december zagen Juli en ik elkaar weer. Aangezien we echte pro’s waren in het cross country ski team van onze high school, besloten we om de skies weer uit de kast te pakken en iedereen in Alaska even een poepie te laten ruiken. Nadat we bij de school waren aangekomen samen met de gastzus van Juli, was het enkel nog even omkleden en dan zouden we klaar zijn om te gaan. Het was echt super leuk… not! Nog voordat ik überhaupt bij de ski trails aankom, ga ik keihard onderuit. Met dat ik op de grond val, voel ik iets knappen in mijn onderrug. Zoals een zoon van Johan Kraan besluit ik op te staan en vrolijk verder te gaan, althans, voor zover dat lukt. Enkele meters verder heb ik zoveel pijn in mijn rug, dat ik niet meer kan lopen. Terwijl Juli in een deuk ligt en denkt dat ik een prank uithaal, begin ik helemaal misselijk te worden van de pijn en besluit om op de grond te gaan liggen. Iedere beweging deed me zeer en mijn benen waren niet in staat om fatsoenlijk vooruit te komen. ‘’Juli, ik denk dat ik mijn rug heb gebroken.’’ zeg ik. Vervolgens begint Juli nog harder te lachen, aangezien ze nog steeds dacht dat ik een grap aan het uithalen was. Toen ik duidelijk maakte dat het echt geen grap was en we er iemand bij moesten halen, werd Steve, mijn gastvader, opgebeld om vervolgens terug te rijden naar de school. Omstanders komen om me heen staan en vragen wat er is gebeurd. Na alles uit te leggen wordt er gelijk 911 gebeld: volgens een verpleegkundige die toevallig ter plekke was is het echt nodig. Op dit punt kan ik me nog maar 1 ding bedenken: na deze trip naar het ziekenhuis sta ik echt jaren in het rood! Dit kan niet! Medische kosten zijn in de Verenigde Staten ontzettend hoog, waardoor het weleens voorkomt dat men dakloos raakt omdat het simpelweg niet te betalen is. Omdat de verpleegkundige erop stond, moest het wel. Ik word onderzocht en vervolgens meegenomen in een ambulance. Op de spoedeisende hulp zijn er nog meer onderzoeken en krijg ik van allerlei medicatie toegediend (waarvan ik nog steeds geen idee heb wat het allemaal was). Na een paar uur komt er goed nieuws: ik heb niks gebroken, en mijn onderrug is ‘slechts’ zwaar gekneusd. Op een van de medicatie reageerde mijn lichaam niet helemaal goed, waardoor ik niet naar huis kon. Of het nou een allergische reactie was of niet, dat kon de dokter niet precies zeggen. Na een tijdje hadden we geen keus en moest ik wel naar huis.

Door de rugblessure viel de vakantie een beetje in duigen. Ik kon de dagen die volgde amper lopen en ik had erg veel moeite met inspanning. Van tevoren afgesproken reisjes in Alaska konden helaas niet doorgaan. Maar, dankzij mijn genereuze ouders, heb ik een lichaam gekregen die zich snel hersteld. En hoe? Je eigen plan trekken. Iedere dag probeerde ik mijn grenzen opnieuw te verleggen door een stuk te lopen en mijn rug in beweging te houden, hoe pijnlijk het soms ook was. Alleen op die manier wist ik aan het eind van de vakantie toch nog het een en ander te kunnen doen met mijn gastouders.

Al snel was het weer mogelijk om naar de bioscoop te gaan, te shoppen en andere leuke dingen te doen met mijn familie. Omdat we niet de meest uitbundige reisjes konden doen, was het allemaal was down to earth. We deden puur waar we op dat moment zin in hadden en hadden niet echt een plan. Met deze houding begon ik weer te genieten van de kleine dingen. Die momentjes waarbij je niet zomaar stil staat, maar die eigenlijk toch heel speciaal zijn. Het avondeten, boodschappen doen, ‘s avonds samen televisie kijken, het hoort er allemaal bij. Ik heb uiteindelijk in twee weken tijd delen van mijn jaar in Alaska kunnen herbeleven. En dat was echt magisch.

Helaas bleef alle drama niet bij een test op het vliegveld nemen en een rugblessure. Juli bleek namelijk een aantal dagen later positief getest te zijn op corona. Dit betekende dat we ons wederom allemaal moesten testen en we ons zorgen maakten over de gezondheid. Alsof dat nog niet genoeg was, bleek Juli ook een police report te krijgen door een gestoorde Amerikaan die haar betichtte haar jas en sleutels te hebben gestolen. Het ene dreigement naar het andere dreigement kwam naar voren. Het hield maar niet op. Precies zoals we het allemaal op TV voorbij zien komen, was deze situatie ook typisch Amerikaans: ‘’you will give me the money you owe me, or you WILL hear from my lawyer.‘’ Gelukkig bleken Lou Ann, Steve en ik geen corona te hebben en verdween die gekke Amerikaan (voor nu) uit zicht. Het was wel weer een heel gestress en avontuur.

Omdat ik weer goed ter been was, besloten Lou Ann, Steve en ik er de laatste dagen nog alles uit te halen. Ik ging de 29e namelijk al terug naar huis… tenminste, dat was het oorspronkelijke plan. ‘’Thousands of flights cancelled due to COVID-driven staff shortage and extreme weather conditions’’ horen we op de radio. Oh oh, het zal toch niet? Dus toch: mijn vluchten van Anchorage naar Amsterdam zijn geannuleerd. Dat kan er ook nog wel even bij. Na er vanuit te gaan dat ik simpelweg een dag later thuis zou zijn, bleek ook die vlucht de dag daarna geannuleerd te zijn. Helaas betekende dat ook dat ik oud en nieuw niet thuis kon vieren, maar in Alaska. Hoewel dit ook erg speciaal is, is de afsluiting van het jaar toch ook prettig met je dierbaren van thuis. Wederom is mijn vlucht verzet, die ook dit keer geannuleerd is. Omdat we niet wisten wanneer de vlucht nou zou plaatsvinden, heb ik mij een week lang iedere dag laten testen, omdat het verplicht is om een negatieve test aan te tonen voor je het vliegtuig in mag stappen. Met hulp van het thuisfront en mijn reisverzekering is er uiteindelijk een vlucht gevonden die op maandag 3 januari zou vertrekken. Echter lukte het niet om de testresultaten voor die dag op tijd te krijgen, waardoor ik een test moest afnemen bij een privé kliniek. Eindstand: ik ben nu 250 dollar lichter. Gelukkig is het wel goed gekomen en ben ik momenteel terug aan het vliegen naar Nederland. Echter ben ik niet meer samen met Juli aan het reizen. Door haar corona besmetting moet zij verplicht langer blijven in de Verenigde Staten. Heel erg jammer, want we waren toch wel elkaars reisbuddy deze vakantie. Maarrr: de vakantie doen we gewoon nog een keer over in de toekomst! Gezien de nieuwe reisregels moet ik nu verplicht in quarantaine en mijzelf laten testen. Maar ach, in het midden van een lockdown valt er toch niet heel veel meer te doen, of wel?

Hoe chaotisch en dramatisch deze vakantie misschien ook was, kijk ik er met een glimlach op terug. Om na zolang weer herenigd te zijn met de mensen die je toch echt aanschouwd als tweede set ouders, is heel speciaal. Het weerzien van alle dierbaren was hartverwarmend. Alaska zelf zal altijd een tweede thuis voor mij zijn en ik kom er ook zeker nog wel terug in de toekomst. Deze fantastische reis komt vandaag tot z’n eind, maar man, wat heb ik ervan genoten zeg. Als ik het opnieuw zou kunnen doen, zou ik gelijk ja zeggen (al zou ik wel even goed nadenken of ik wel zou gaan skiën of niet..!)

Alaska, until we meet again.

Ben je geintereseerd naar alle andere verhalen over mijn jaar in de VS? Lees dan gerust de oudere berichten door. Ben je benieuwd hoe zo’n uitwisseling is of weet je iemand die het overweegt? Stel alle vragen die je wilt stellen, dan neem ik contact met je op.

Groetjes vanuit een vliegtuig ergens boven Canada!

- Maxime

Thuiskomen

Hey allemaal,

Inmiddels is het alweer meer dan een jaar geleden dat ik iets met mijn blog heb gedaan. Voordat ik was ingelogd twijfelde ik of het het überhaupt nog wel bestond. Het antwoord daarop is natuurlijk ja.

Actief ben ik niet meer, maar zo nu en dan moet ik wat met jullie delen. Ook vandaag. De afgelopen weken waren namelijk anders dan anders. Vrij Amerikaans, op z'n zachtst uitgedrukt. Vorige maand ben ik namelijk terug gegaan naar de plek waar het allemaal begon: Anchorage, Alaska! Drie weken lang ben ik met mijn vriend in het huis van mijn host parents (Lou Ann en Steve) verbleven en hebben we een hoop leuke dingen gedaan. Hier een verslagje over mijn 'terugreis' naar Alaska.

20 juli was het dan zo ver: onze reis naar Alaska was begonnen. Omdat onze directe vlucht naar Anchorage vanaf Frankfurt vertrok, zijn we met de trein naar Frankfurt gegaan om daar een nachtje in het Moxy Hotel te slapen zodat we die dag erna in alle rust konden vertrekken. Mocht je trouwens ooit vanaf Frankfurt vertrekken is Moxy Hotel een aanrader. Anyways, toen we die ochtend het vliegtuig instapte, waren we klaar voor onze 10 uur-durende reis. Hoe vreselijk het ook klinkt, was dit het totaal niet. De tijd vloog voorbij en het was erg gezellig. Eenmaal aangekomen in Anchorage moesten we natuurlijk nog officieel 'over de grens'. Zoals iedereen die ooit in Amerika is geweest wel weet, nemen de grenswachters hun baan enorm serieus. Ze verwachten dus ook dat je bloedserieus bent en alles letterlijk neemt, wat wij natuurlijk niet deden na een 10 uur durende vlucht. Na een gesprek met een (ik hou me in) vervelende grenswachter, mochten we eindelijk het land in om Lou Ann en Steve te treffen in de aankomsthal.

Elkaar weer zien na ongeveer een jaar en 3 maanden was ontzettend fijn. Waar veel contacten na 2 jaar aardig verwateren, is het contact met Lou Ann en Steve altijd goed gebleven. In onze 'House in the North' groepsapp praten we nog bijna dagelijks en houden we elkaar op de hoogte van de belangrijkste gebeurtenissen. Om weer in Alaska te zijn vergelijk ik altijd met iets speciaals. Het moment dat je van een vakantie terugkomt en je weer in je eigen bedje kan slapen voelt heel eventjes magisch. Dat gevoel, dat magische thuis gevoel, had ik in Alaska. Ik heb er natuurlijk ook een jaar gewoond, maar het is niet mijn echte thuis. Toch voelde dit wel zo. Alsof ik weer thuis kwam. Voor mijn vriend was het de eerste keer in Alaska, dus voor hem was het de ene grote indruk naar de andere.

De eerste paar dagen in Alaska moesten we beiden flink bijtanken en in het ritme zien te komen. We hadden een mega jetlag die ons in het begin aardig in de weg stond. De eerste paar dagen hebben we dan ook niet veel meer gedaan dan winkels bezoeken en de buurt aan mijn vriend laten zien. Natuurlijk stond Walmart op nummer 1! Het weer zat ons de 3 weken dat we daar waren niet echt mee, maar we hadden zo nu en dan een heerlijke dag ertussen zitten. Zo hebben we in week 1 samen met Lou Ann en Steve een college league baseball game bezocht. Honkbal dus. Het was een leuke ervaring om een echte baseball game mee te maken, al is het niet mijn favoriete sport om toe te schouwen. Ook hebben we die week het museum bezocht, zijn we naar de bioscoop geweest en hebben we vrij veel tijd doorgebracht in 'Downtown Anchorage' en de 2 grote winkelcentra waar genoeg te doen was.

Aan het eind van onze eerste week zijn we naar skiresort Alyeska gegaan. Dit skiresort is niet alleen in de winter ontzettend populair, ook in de zomer gaan veel mensen naar de top via de kabelbaan of te voet om te kunnen genieten van het geweldige uitzicht. Helaas zaten de wolken in de bergen toen we aangenomen waren en zagen we vaak niet meer dan grijze vlaktes met veel regen tussendoor. Ondanks de regen hebben mijn vriend en ik nog een klein stukje gewandeld waarna ik een grote vlakte met sneeuw had gevonden en daar vol verbazing naar heb staan kijken. Eind juli al in de sneeuw staan! In Nederland zou dat een wonder zijn. Na Alyeska hebben we een korte stop gemaakt bij een oude goudmijn waar men uit een rivier met een soort zeef goud probeerde te vissen. Persoonlijk vond ik het oersaai en was ik na 10 minuten al uitgekeken, maar Steve en mijn vriend gingen nog een tijdje door op zoek naar dat oh zo mooie goud. Uiteindelijk niks in het wild gevonden, maar wel uit een zakje kunnen vissen!

In de tweede week zijn mijn vriend en ik samen met Cathy, mijn andere (tijdelijke) host mom, naar flattop mountain gegaan. Deze berg heeft zijn naam te danken aan de platte bovenkant van de berg, waardoor het een makkelijk uitkijk punt is voor hikers. Ook hier was het weer niet optimaal, maar dat weerhield ons niet om naar boven te klimmen en te genieten van het mooie uitzicht. Het was een zeer geslaagde hike en het was ontzettend leuk om Cathy weer te zien na meer dan 2 jaar.

De dagen nadat we flattop mountain hebben beklommen hebben we het even rustig aan gedaan, voordat we verder gingen met onze volgende activiteit: een dagtrip naar Hatcher Pass en Independence Mine met een stop in Palmer. Dit was een van de leukste activiteiten die we hebben gedaan. Hatcher Pass is een mooi natuurgebied in een vallei waar veel werd gemijnd naar goud voor de Tweede Wereldoorlog. Independence Mine is daar een voorbeeld van: een oude mijn die verlaten is toen de oorlog uitbrak, omdat al het mankracht vertrok om in het leger te gaan. Vandaag de dag is de mijn grotendeels ingestort maar heeft de overheid het gerenoveerd en er een monument van gemaakt. Zo staan verschillende (houten) gebouwen nog steeds overeind en zijn de ingestorte gebouwen gebleven zoals ze waren bij het instorten. De mijn zelf is niet meer open, enkel een klein stukje waar je ook nog in kan lopen. Dit hebben we ook gedaan en man wat is dit koud! Er lag sneeuw en ijs binnen wat niet smolt aangezien het ver onder 0 was in de tunnel. Zeker in een staat als Alaska zullen de mijnwerkers in harde omstandigheden gewerkt hebben. Nadat we de oude mijn hadden bekeken hebben mijn vriend en ik veel plezier gehad in de sneeuw terwijl Steve, die met ons mee was, een stuk aan het wandelen was en zo nu en dan foto's maakte van ons terwijl wij meters van een berg naar beneden gleden met onze kont in de sneeuw! Toen we eenmaal klaar waren met de sneeuwpret gingen we nog 1 hike doen voor we naar huis gingen. Tussen 2 bergen in lag namelijk een heel mooi rivier wat een prachtig plaatje was. De rust die daar te vinden was bij het water was magisch! Het was een zeer geslaagde dag met heerlijk weer en sneeuwpret. We zijn die dag zelfs flink verbrand (wie had dat nou gedacht, van verbrand in Nederland naar verbrand in Alaska!)

De dagen daarna hebben we heerlijk Anchorage zelf met de auto rondgereden en veel tijd doorgebracht in het downtown gebied van de stad. Terwijl we dat deden stopte we natuurlijk bij de meest verkeerde, Amerikaanse fastfood ketens als Taco Bell, Wendy's, McDonalds en Round Table Pizza. Niets ongezonder, maar lekkerder dan dat. Ook ben ik met 2 vrienden naar Mooses Tooth geweest, de zogenaamde 3e beste pizza plek in heel de Verenigde Staten. In mijn ogen zijn de Dr. Oetker pizza's van de Albert Heijn nog lekkerder... maar smaken verschillen!

Voordat we weer terug naar Nederland gingen moest ik nog 1 ding doen: terug naar de plek waar ik de meeste tijd heb doorgebracht: Robert Service High School. Het terrein had ik al eerder aan mijn vriend laten zien, maar dat is natuurlijk lang niet zo leuk als het van binnen kunnen laten zien. Gelukkig hebben we dit mogelijk kunnen maken door de dag van de registratie naar de school te gaan en te vragen of we even rond mochten lopen. Het was ontzettend apart om weer terug te zijn in de school waar je eigenlijk een jaar lang voor bent gekomen tijdens m'n exchange. Natuurlijk waren al mijn vrienden en vriendinnen van toen allang van school af, dus ik herkende niemand meer. Dat maakte het niet minder leuk, want de herinneringen waren nog hartstikke helder. Elke hoek, elke trap en elk lokaal had wel een bepaalde herinnering. Ergens was het ook wel een klein beetje emotioneel, omdat zulke momenten je toch doen realiseren dat die leuke tijd er nooit weer zal zijn. Mijn vrienden van toen wonen allemaal in andere staten in Amerika en mijn mede-exchange students wonen verspreid over Europa. Het is dus vrijwel onmogelijk om al deze mensen terug te krijgen op 1 plek. De herinneringen waren gelukkig wel een positieve gedachte wat me toch ook wel weer deed opvrolijken.

De laatste 2 dagen hebben we aardig wat gedaan. Zo was een van de dagen een heerlijk zonnige dag en dus de perfecte dag om mijn vriend mee te nemen naar de dierentuin van Alaska! Hoe zielig het misschien ook was om sommige dieren in kleine hokjes te zien, de pret werd er niet minder van. Een dagje dierentuin blijft toch altijd wel leuk, no matter the age. Ook de dag daarna had redelijk goed weer, dus gingen we naar de Botanical Garden: een grote tuin die onderhouden wordt door het geld en mankracht van donateurs en vrijwilligers. Een erg leuk project en een mooie tuin. In deze tuin hebben we dan ook een aantal 'afscheidsfoto's' gemaakt met z'n vieren voordat we weer naar huis gingen om al onze spullen in te pakken en de rotzooi weer op te ruimen die wij in het huis hadden gemaakt. Lou Ann, Steve en ik waren uitgenodigd om te komen eten bij de Xaviers, het gezin van Cathy waar ik een paar weken heb gewoond tijdens mijn jaar in Alaska. Hier zag ik ook Zoë voor het eerst sinds ongeveer 2 jaar weer. Zoë was mijn host sister en dochter van Cathy en Gerry Xavier. Het was ontzettend gezellig om hun weer in levende lijven te kunnen zien in plaats van op sociale media. Vlak voor onze laatste nachtrust in Alaska van start ging heb ik nog even afgesproken met de host family van Sara, een vriendin uit Zwitserland waar ik ook mee om ging tijdens mijn exchange jaar. Het was een korte maar gezellige afspraak. Eenmaal thuis begon de stress: inpakken, slapen en naar huis!

12 augustus was het dan zo ver: onze koffers waren gepakt, ontbijt bij Fred Meyers opgehaald en de auto stond klaar om te vertrekken naar het vliegveld. Wat een fijne terugreis van 23,5 uur had moeten zijn, werd uiteindelijk een horrorreis van 49 uur... (ja! 49 uur!) Voor we het vliegtuig in gingen hebben we natuurlijk afscheid genomen van Lou Ann en Steve. Ondanks dat het een vredig afscheid was, had ik er van binnen toch wel moeite mee om hun achter te laten in Alaska. De vorige keer dat ik naar huis ging was aan het eind van mijn exchange. Dat was het moment dat ik weer naar huis ging voor het eerst sinds bijna een jaar. Ik keek er toen heel erg naar uit om terug te keren in de Nederlandse maatschappij. Nu was dat, omdat het maar een 'korte' vakantie was ter vergelijking met mijn exchange jaar, anders. Ik wou helemaal niet weg. Ik miste Nederland helemaal niet en voelde me veel prettiger in Alaska. De taal, de chille manier van leven en het (aardig nep maar toch-) enthousiaste aardig doen tegen elkaar. Het voelde dus helemaal niet leuk om weer naar huis te gaan. Nu ik eenmaal thuis ben vind ik het wel prima, maar mocht ik nou morgen de loterij winnen dan pak ik de dag daarna alsnog het vliegtuig naar Alaska voor onbepaalde tijd.

Toen we eenmaal aan boord waren gegaan van het vliegtuig en we klaar stonden voor het opstijgen, wisten we al dat het een heftige take off zou zijn. Het stormde nog steeds een beetje en de wind deelde harde klappen uit tegen het vliegtuig. Terwijl we iets wat schuin opstegen, kwamen de banden nauwelijks van de grond. Eenmaal in de lucht moesten we direct een grote bocht maken waardoor we de wind van de zijkant hadden. Met heftige turbulentie vielen we soms wat meters naar beneden en konden we vanuit ons raampje de grond zien omdat we zo schuin vlogen. Gelukkig werd het minder heftig toen we boven de wolken uitstaken. De riemen mochten af en het toilet was weer beschikbaar. Tijd om naar het toilet te gaan, vond mijn vriend. Terwijl hij op het toilet zat, kwam er een melding dat we allemaal moesten blijven zitten en alle doktoren of verpleegsters zich moesten melden om naar de toiletten te gaan; het ging niet goed met iemand op de toiletten die al 2 keer was flauwgevallen. Aangezien ik mijn vriend niet kon zien vanuit mijn stoel, omdat hij op dat moment op het toilet was, was ik aardig bang dat hij degene was die niet goed was geworden. Stiekem ik paniek zat ik af te wachten tot ik meer hoorde. Gelukkig kwam hij na een tijdje aanlopen met het verhaal dat iemand was flauwgevallen en tegen hem aan viel, waardoor hij te hulp was geschoten. Gelukkig mankeerde hij niks! Dat was grote schrik nummer 2 in dezelfde vlucht van maar 4 uurtjes!
In Seattle aangekomen zijn we direct naar de gate gegaan, waar we de vlucht naar Manchester zouden nemen. Toen we het vliegtuig mochten betreden was het ontzettend warm van binnen. De airco was overduidelijk niet aangegaan voor wij het vliegtuig in gingen. Terwijl we zaten in het vliegtuig dat steeds warmer werd door de mensenmassa, bleven we maar op de grond en bleef het toestel staan op de plek waar hij al vanaf het begin stond. Pas na 2 uur kregen we het bericht dat de airco kapot was en een bepaald onderdeel niet werkte waardoor de motor ook niet gestart kon worden. We moesten maar even wachten tot het toestel gemaakt was. De ene vertraging naar de andere vertraging kwam voorbij tot we op een gegeven moment te horen kregen dat het toestel het de volgende 12 uur niet meer ging doen: een mega vertraging van meer dan 12 uur dus. Er werd voor ons een hotel geregeld in downtown Seattle. Heel fijn, dachten wij. Toen kwamen we erachter dat er maar 1 shuttle ging die 10 mensen kon vervoeren. Dit klinkt oke, tot je beseft dat er zo'n 60 mensen waren die naar het hotel vervoerd moesten worden. Om het half uur kwam en ging de shuttle weer. Gelukkig was er een shuttle van een ander hotel zo vriendelijk om ons te brengen na 2,5 uur gewacht te hebben. Uiteindelijk gingen we pas om 01:30 naar bed.
De volgende ochtend zou het vliegtuig om 8 uur vertrekken, wat uiteindelijk 12 uur is geworden. De shuttle was volgeboekt dus we moesten helaas al onze speciale $1 munten verzamelen om met een andere meid samen een taxi te bellen. Blijkbaar zijn de $1 munten vrij speciaal, omdat vrijwel alle dollars in briefgeld zijn. Op elke munt stond een andere president, waar we vrij trots op waren. Jammer genoeg zijn al die munten nu weg en in de handen van een enigszins aparte taxichauffeur.
Aangekomen bij de gate moesten we nog een uur langer wachten, omdat de gate gedeeld werd met een andere airline en hun voorrang hadden. Ook in het vliegtuig zelf moesten we nog zo'n 30 minuten langer wachten, want er waren een hoop vliegtuigen voor ons. Vanaf nu zou alles wel mee moeten vallen... toch?
Nou helaas is dat een nee. Omdat we onze vlucht van Manchester naar Amsterdam hadden gemist, moest er een alternatieve vlucht geregeld worden door onze airline Thomas Cook. Helaas was het hun niet gelukt om een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam te boeken, dus werd ons verteld dat we maar even naar Brussel werden gestuurd om vervolgens in Brussel de trein te nemen naar Schiphol. Inmiddels dood moe en helemaal chagrijnig van deze lange vlucht, accepteerde we het maar en zijn we via Brussel naar Nederland gegaan per trein. In Breda zijn we uitgestapt en hebben we zelf maar een kaartje gekocht naar huis, omdat we anders nog verder om moesten reizen via Schiphol.
Zoals ik eerder al had aangegeven: dit was een echte horrorreis. Ondanks dat was het wel gezellig met de groep mensen die je leert kennen onderweg en mijn lieve vriend.

En nu? Nu zijn we weer terug in het Nederlands dagelijkse leven. Werk, school, familie, vrienden enzovoort maken allemaal weer deel uit van onze dagelijkse routine. Het was ontzettend fijn om weer terug te zijn in Alaska. Ondanks dat het niet mijn echte thuis is, voelt en zie ik dat wel zo. Mijn tweede echte thuis. De reis was geslaagd en het weerzien van familie en vrienden in Alaska was geweldig.

Er is 1 ding wat ik zeker weet: hier ga ik nog veel vaker terug komen.

Ben jij geïnteresseerd in een tussenjaar naar het buitenland of wil je dingen weten van mijn avontuur en ervaringen? Laat een reactie achter en ik beantwoord alle vragen die jij hebt!

Groetjes vanuit Hattem,

- Maxime

One year later...

Hey allemaal,

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik het vliegtuig pakte naar Nederland. Wat is de tijd snel gegaan zeg! In dit bericht zal ik vertellen hoe mijn avontuur in Alaska mijn leven heeft beïnvloed.

28 mei 2016 was het dan zover. Na een heel schooljaar in de Verenigde Staten te hebben gewoond, was het weer tijd om naar huis te gaan. Dubbele gevoelens: ik ging iedereen in Alaska ontzettend missen, maar was toch ook wel weer blij om mijn familie en vrienden weer in de armen te kunnen sluiten. Het was een emotioneel afscheid op Anchorage Airport. Een laatste knuffel aan mijn hostparents en hostsister en toen was het zover: de 29 uur durende reis terug naar Nederland!

Eenmaal op Schiphol zagen Juli en ik onze ouders al bij de ramen staan wachten. Het was heel gek om iedereen om je heen weer Nederlands te horen praten en vooral om je ouders en familie weer in levende lijven te zien. Met tranen van geluk konden we elkaar eindelijk weer in de armen sluiten. Onderweg naar huis zouden we 'even bij opa en oma gaan eten' waarna ineens vrienden en familie voor de deur stonden! Een leuke verrassing.

Aangezien in Nederland de scholen nog bezig waren, kon ik niet echt afspreken met m'n vrienden, omdat zij nog druk bezig waren met de laatste lootjes. Het duurde best een tijdje voor ik helemaal terug zat in het Nederlandse ritme. In een jaar tijd was er veel veranderd. Hetgeen waar ik in het begin wat moeite mee had, was het feit dat het leven in Nederland gewoon door was gegaan voor iedereen. Je komt terug met het idee alsof je een heel stuk hebt gemist, wat voor de mensen in Nederland hele normale maanden zijn geweest. En ook qua mode en trends en alles was er een hoop veranderd. Ook dan is het lastig om weer met alles mee te doen, als je zoveel hebt gemist.

Ik zal het niet ontkennen: in Alaska ben ik, net zoals alle anderen, best wat aangekomen. Het grappige: zonder er ook maar iets voor te doen, vlogen de kilo's er weer af de maanden daarna. Dit alleen al omdat er zoveel suiker in alle producten in Amerika zit. Als je het Nederlandse 'slechte' eten gaat eten, val je zelfs al wat af! Zo heel ongezond leven wij niet als Nederlanders. Maaar het is natuurlijk wat je er zelf van maakt.

Mijn Engels was behoorlijk vooruit gegaan. Vooral de eerste paar weken sprak ik een onmogelijke mengelmoes van Nederlands en Engels door elkaar, zonder dat ik het door had. Uiteindelijk zakt het goeie Engels wel een beetje af, omdat je natuurlijk niet meer 24 uur per dag Engels praat. Wat ik wel merk, is dat ik er zo weer in zit. Als ik eenmaal weer een uurtje Engels moet praten, gaat het weer net zo gemakkelijk als in Alaska. En daarbij is het natuurlijk zo dat we in 2017 leven, dus Engels contact met mijn buitenlandse vrienden of hostfamily gaat gemakkelijk!

Daarover gesproken... Zelfs nu, precies een jaar nadat ik iedereen gedag zei, heb ik nog steeds ontzettend veel contact met mijn buitenlandse vrienden en hostfamily. Ik dacht van tevoren dat het wel na een tijdje af zou bouwen, maar ik spreek mijn hostfamily nog dagelijks over Whatsapp, en via andere social media ben ik nog veel in contact met m'n buitenlandse vrienden. Het contact met al deze mensen is niet zomaar even tijdelijk voor een jaar. Nee, in dit jaar heb ik vriendschappen opgebouwd voor het leven. Het enige nadeel aan alles, is dat er maar 1 van deze vrienden in Nederland woont en de rest in het buitenland, wat het iets moeilijker maakt om elkaar op te zoeken. Maar hey: meer redenen om op vakantie te gaan!

Mijn hostparents zijn een paar weken geleden naar Nederland gekomen. 10 dagen lang bleven zij in Nederland. Tijdens deze 10 dagen hebben we ontzettend veel leuke dingen gedaan. We hebben veel bijgepraat en een hoop Nederlandse toeristen plekjes bezocht. Toen ze eenmaal door de deuren op Schiphol kwamen lopen, was het net alsof we nooit afscheid hadden genomen. Het was een geweldig weerzien en een hele leuke week samen met hun, mijn ouders en familie, m'n beste vriend en m'n broertje. We hebben het zelfs al even gehad over het gaan naar Alaska in 2018! Het was moeilijk om gedag te zeggen na deze 10 dagen. Dit vooral omdat nu niet zeker is wanneer ik ze weer zal zien. Vorig jaar wist ik al sowieso dat ik ze in mei 2016 weer zou zien. Dit keer niet. Het kan volgend jaar zijn, maar ook veel later. Gelukkig hebben we nog wel veel contact via mobiel en social media, dus dat verzacht de pijnlijke afstand tussen ons.

Ik zie het jaar in Amerika als een afsluiting van een oud hoofdstuk, mijn jonge jaren en zoektocht naar mijzelf. Nu, na Amerika, leef ik in een nieuw hoofdstuk. Ik heb veel geleerd, ben veel zelfstandiger geworden en vooral veel volwassener. Dit jaar heeft mij gemaakt als persoon, mij die extra zekerheden gegeven waarvan ik niet dacht dat ik het in mij had en boven alles vooral herinneringen gegeven die ik nooit meer zal vergeten.

Nu, een jaar later, ben ik klaar om bepaalde dingen te doen, bepaalde dingen te durven en proberen. Het heeft me zeker een boost in mijn zelfvertrouwen gegeven. Iets wat niemand mij kan afpakken. Iedereen die twijfelt over zijn toekomst, die niet weet wat te moeten kiezen na school of even weg wil van alle problemen, zou zeker een jaar zoals deze moeten doen. Het hoeft niet eens een High School experience te zijn. Het weg zijn van huis en alleen op pad gaan is een ontzettend leerzame ervaring, waar je alleen maar positief van terug kan komen. Je leert jezelf kennen op fronten die je niet eerder kende. Ik raad het iedereen aan!

Zo nu en dan zal ik nog wel een blog posten over de naslaap van mijn High School ervaring. Mocht je zelf vragen hebben of wil je meer dingen weten over mijn ervaring, zoek gerust contact met me op! Het doet me goed anderen te helpen.

Dit keer geen groetjes vanuit Alaska, maar...

Groetjes vanuit Hattem!

- Maxime

Goodbye Alaska

Hey allemaal,

Wat heb ik een geweldig jaar achter de rug. Maar helaas komt hier ook een einde aan, en dat is vandaag.

7 augustus 2015: helemaal zenuwachtig onderweg naar Schiphol. Na het afscheid van m'n familie ga ik samen met de andere studenten naar Amerika, waar we een jaar zullen verblijven in een gastgezin.

27 mei 2016: helemaal zenuwachtig ben ik een het inpakken. Het jaar is alweer voorbij. Vanavond neem ik afscheid van mijn geweldige gastgezin en vlieg ik naar Nederland, waar ik mijn familie weer in de armen kan sluiten.

In het begin van het jaar had ik nooit gedacht dat ik zo van Alaska zou gaan houden. Ook had ik nooit gedacht dat mijn gastgezin me zo dierbaar zou zijn. Het leek allemaal zo onmogelijk. Maar nu, de laatste dag van het jaar, weet ik dat het mogelijk is. Ik zie mijn gastgezin als een tweede gezin. Zoals ik ze noem: mom 2.0 en dad 2.0. Alaska is een prachtige staat. De bergen, de sneeuw en de wilde natuur zijn geweldig. Om hier een schooljaar te leven is echt een geweldige ervaring. Nu ik vanavond terug ga naar Nederland, weet ik dat dit zeker niet de laatste keer is dat ik in Alaska ben. Ik zie dit vertrek als een tijdelijk vertrek. Over een paar jaar kom ik zeker terug naar Alaska om een bezoekje te brengen.

Ik heb hier vrienden voor het leven gemaakt, herinneringen om nooit te vergeten en niemand pakt me dat meer af. Natuurlijk waren er ook wel is moeilijke momenten, de momenten dat ik naar thuis verlangde bijvoorbeeld, maar die waren altijd maar voor kort. De dingen die ik hier heb gedaan zou ik nooit hebben gedaan zonder dit jaar. Dit jaar heeft me veranderd. Ik ben niet meer de Maxime die hier 9 maanden geleden aankwam. Ook een beetje aangekomen, maar ja dat hoort er een beetje bij!

Ga jij over een paar maanden naar Amerika of een ander land op exchange? Dan wens ik je heel veel plezier en succes. Het gaat een super jaar voor jou worden.

Ik wil STS High School bedanken voor het mogelijk maken van dit geweldig jaar. Het was het zeker waard en ik ga dit nooit meer vergeten. Natuurlijk wil ik ook mijn lieve ouders bedanken voor het supporten van dit avontuur. Ik hou van jullie mam en pap!

Dit was het dan. Mijn laatste blog vanuit Amerika.

Voor de laatste keer...

Groetjes vanuit Alaska,

- Maxime Kraan

Graduation: it's almost over!

Hey allemaal,

Het is alweer enige tijd geleden dat ik een bericht heb gepost. Tijd voor een update!

Graduation

Een van de leukste dingen van het hele jaar was dan eindelijk daar: graduation! In een grote arena kregen zo'n 400 seniors hun diploma na 4 jaar hard werken. Ook alle exchange students mochten lopen tijdens graduation. Wel zaten we achteraan, maar dit maakte het niet minder spectaculair.

We moesten ongeveer een uur van tevoren verzamelen in de arena toen alle ouders, vrienden en familie hun plekje in het publiek zochten. Alle exchange students liepen samen en zaten ook in 1 rij naast elkaar. Ik had de eer om als eerste in de rij te mogen lopen. Toen het eenmaal tijd was liepen we de arena binnen waar een paar duizend toeschouwers ons zaten te verwelkomen. Het was enorm groots en heel erg vet opgezet. Na een aantal speeches was het dan tijd: elke senior mocht naar voren lopen, om de beurten, om daar de hand te schudden met het schoolbestuur en het diploma in handen te nemen. Na ongeveer een uur (het waren een hoop seniors) waren de exchange students aan de beurt. Ookal spraken ze mijn naam helemaal verkeerd uit (mak-zie-mu krán), voelde het super om over dat podium te lopen. Omdat graduation zo groots is, voelde het heel speciaal om al die mensen te horen klappen voor jou. Eenmaal van het podium af, kreeg je in plaats van een diploma, een exchange program certificaat, die er best cool uitziet. Toen iedereen was geweest was het dan zover: onze tassel (dat ding wat aan de hoed hangt) mocht naar de rechterkant. Dat betekende dat je echt geslaagd bent. Daarna waren er nog een aantal kleine speeches en optredens, en toen was het afgelopen.

Van alle Amerikaanse dingen is graduation echt het beste. Heb er een schooljaar op moeten wachten, maar het was het wachten wel waard.

Seward

Na graduation hadden we nog maar 2 weken in Amerika over (inmiddels 9 dagen). In deze dagen ga ik met m'n host ouders een aantal tripjes doen om meer van Alaska te zien. Zo zijn we ook naar Seward geweest, een klein plaatje z'n 3 uur van Anchorage vandaan. Het was een hele mooie rit. Steve (host vader), Maline (Duitse exchange student) en ik vertrokken om 7 uur, dus het was nog rustig op de weg en we konden overal stoppen om fotos te maken. Zo kwamen we 2 elanden tegen. Alaska heeft echt een prachtig landschap. Bij foto's zal ik een map aanmaken van Seward.

We gaan nog naar Prince William Sound om een dag een boottrip te doen, naar Homer en Whittier en nog een roadtrip. Heb er heel veel zin in!

Nederland in zicht

Nu het nog maar iets meer dan een week is voor ik weer voet zet op Nederlandse bodem, beginnen alle voorbereidingen voor vertrek zo langzamerhand. Sorteren van spullen, onnodige dingen weggooien en veel keuzes maken. Hoe makkelijk en weinig het inpakken was voor de trip naar Amerika, hoe moeilijk het nu is! Heb m'n bezittingen bijna verdubbeld gedurende het jaar..

Klik hier om de foto's van graduation te bekijken.

Klik hier om de foto's van Seward te bekijken.

Volgende week, voor vertrek, zal ik nog een laatste blog post doen. Nu nog even genieten van de laatste dagen.

Zoals altijd,

De groeten vanuit Alaska,

- Maxime

Prom 2016, Every 15 Minutes, Pasen en meer

Hey allemaal,

Al anderhalve maand heb ik helemaal geen blog gepost!

Prom 2k16
Laten we beginnen met het meest Amerikaanse van alles: prom. Gisteren was het dan zover, prom night. Dé dans voor juniors en seniors, die voor de meeste seniors ook de laatste schooldans is. Het werd weer helemaal groot aangepakt. Weken van tevoren konden we stemmen op wie wij als prom prins en prinsessen wouden, daar is een selectie uitgekomen en tijdens prom night zijn daar de echte prom king and queen uitgekozen. Dit stelde echter amper wat voor en de uitslag was een dikke teleurstelling.

Met prom zijn alle meiden opgetut en kwamen alle jongens in pak. Zelf had ik nog nooit een pak aangehad dus het was wel leuk om het aan te hebben en het zag er ook wel een beetje James Bond achtig uit. Ik ging samen met Maline naar prom, maar die ging na een tijdje al weg dus ben ik met Sara, Juli en Emily verder gedanst. Het was zeer geslaagd en een avond om nooit te vergeten.

Pasen
Alweer best een tijdje geleden, maar ik heb er nog helemaal niks over gepost: Pasen! Heel verschillend was dit helemaal niet van het Nederlands. Eieren versieren, lekker ontbijt/brunchen met het gezin, eieren verstoppen (en dit keer geen gouden ei of zo maar een mand vol lekkere dingen en kleinigheidjes) en dat was het dan ook wel. Heel simpel maar wel reuze gezellig! Toen mijn host vader de eieren aan het verstoppen was, had de hond er al 3 heel snel gevonden... dus toen hij rondliep lag er ineens hier en daar een hoopje gekleurd eierschaal!

Every 15 Minutes
Ook is er op onze school een evenement geweest genaamd Every 15 Minutes. Dit evenement gaat over het dronken rijden: in Amerika gaat er elke 15 minuten iemand dood door een ongeluk met dronken autorijden. Het evenement kiest een aantal mensen die zich daarvoor hebben opgegeven en hun spelen de hele gebeurtenis na. Er was dus een auto ongeluk in scene gezet, de zogenaamde gewonden zijn naar het ziekenhuis gegaan en de zogenaamde dader is ook daadwerkelijk voor de rechter verschenen. Dit om het allemaal zo realistisch mogelijk te maken. Het auto ongeluk konden alle studenten van de school bijwonen.

De volgende dag hadden we een assembly (school bijeenkomst) in de gymzaal waar ook daadwerkelijk gedaan werd alsof het een begrafenis was. 2 jaar geleden zijn er 2 eerste jaars omgekomen omdat iemand onder invloed aan het rijden was en hun heeft aangereden. De moeder van een van de meisjes kwam ook aan het woord. Het was best een emotioneel evenement, maar wel een goed iets in mijn ogen.

Aftellen
Om heel eerlijk te zijn, ben ik al wel een beetje begonnen met aftellen. Nog maar 40 Amerikaanse dagen over, waarvan nog maar 3 weken school! Ik heb het hier nog steeds erg naar mijn zin, maar ergens ben ik toch ook wel blij dat ik straks weer lekker naar Nederland kan gaan.

Graduation
Nu hebben we nog maar 1 echt grote Amerikaanse ervaring over: graduation. Daar kijk ik het hele jaar al het meest naar uit. Omdat onze school zo groot is, hebben we graduation in een grote arena. Inmiddels heb ik ook al mijn graduation kleding ontvangen (wat er overigens heel erg anders en lelijker uitziet dan op tv). 12 mei is graduation. Daarna zijn we officieel geen studenten meer in een Amerikaanse high school...!

Ik zal wel wat meer posten de aankomende tijd aangezien er leuke dingen gepland staan. Ook maak ik een fotoalbum aan met foto's van prom.

Groetjes vanuit Alaska,

- Maxime

18 jaar, daglicht, track, ski en nog veel meer!

Hey allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets op m'n blog heb gepost.

Inmiddels ben ik m'n tintje van Hawaii helaas kwijt. Ik ben weer terug bij m'n originele gastgezin die een paar weken na mij terug zijn gekomen uit Hawaii. Het was erg leuk om hun en de hond Mason weer te zien.

Een van de leukere dingen aan Alaska in de zomertijd is het aantal uren daglicht. In december hadden we nog maar 5 uur daglicht, maar dat is inmiddels al verdubbeld naar 10 uur. Iets wat ik heb geleerd tijdens mijn verblijf in Alaska is toch echt dat daglicht iets met mensen doet. Ik merkte echt aan zowel de mensen om me heen als aan mezelf, dat in de winter, met maar 5 uur daglicht, iedereen een beetje depressief en moe is. Nu het daglicht er wat meer is, is iedereen een stuk vrolijker!

Het ski seizoen is helaas voorbij. Er was een feestmaal op school als afsluiter van het ski seizoen. Hier kregen alle seniors (laatste jaars) en de exchange students een leuk fleece deken, met daarop een print van het Service High ski team en een leuke afbeelding van het ski outfit. Ook kregen we een certificaat dat we hebben meegedaan aan het ski programma van school. Ik heb echt enorm genoten met het skiën, ook al is dit het jaar met de slechste sneeuwval in Alaska, ooit.

Met 1 weekje 'vrij' heb ik me al snel opgegeven voor Track & Field (atletiek) op school. We hebben nu de eerste week achter de rug. Volgende week gaan we onze definitieve onderdelen kiezen, maar ik heb m'n keuze al gemaakt: sprinten is echt mijn ding! Het ski seizoen duurde 4 maanden, terwijl het track seizoen maar 3 maanden duurt. Het track seizoen stopt op de dag dat ik terug vlieg naar Nederland. Dus tot het einde van m'n verblijf heb ik nog genoeg track and field te doen!

Woensdag 2 maart was het dan zover: m'n eerste en ook gelijk laatste Alaskaanse/Amerikaanse verjaardag! Wie had dat 10 jaar geleden gedacht... 18 jaar worden in Alaska! Het was al even 2 maart toen het bij ons nog 1 maart was, dus ik moest nog extra lang wachten. Op school heb ik met mijn ouders en familie even gefacetimed, erg leuk! Had ook een enorm leuke verrassing van m'n gastgezin gekregen. Toen ik net terug kwam van de allereerste track and field training (ja ja, dat was op m'n verjaardag) was het huis helemaal versierd. Er hing een lijn door het huis die ik moest volgen, waar allemaal kadotjes en kaarten aanhingen. Een hele speurtocht door het huis om alle kadotjes te vinden. Daarna lekker 18 heerlijke cupcakes gekregen. In de avond lekker gegeten en toen helaas weer op tijd naar bed aangezien we midden in de schoolweek zaten!

Nog 1 weekje en dan hebben we eindelijk Spring break (al mag ik niet klagen nu zo 3 weken na Hawaii). De tijd vliegt. Nog maar 11,5 weken over..!

Nou dat was het wel weer voor deze keer.

Groetjes vanuit Alaska,

- Maxime

Hawaii - Alooooooha!

Hey allemaal,

De afgelopen 2 weken heb ik enorm genoten van een vakantie naar het paradijs op aarde: Hawaii. Deze trip ervaar ik als een van de beste trips tot nu toe, want wat heb ik plezier gehad!

Het begon 3 februari toen ik in het vliegtuig naar Honolulu vloog. Daar moest ik overstappen om naar het eiland te gaan. Daar zouden mijn gastouders mij ophalen van het vliegveld en naar het huisje brengen. Het was al avond toen ik aankwam, dus dat gaf me een heel mooi beeld van het eiland in de nacht, met alle lichten. Hawaii is in the middle of nowhere, dus een beetje licht valt natuurlijk heel erg op.

Eenmaal aangekomen heb ik 3 dagen veel leuke dingen gedaan. Mijn gastouders hebben me alle hoeken van het eiland laten zien, inclusief de prachtige stranden van Hawaii. Want ja, het is daadwerkelijk zo helder zoals we altijd op televisie zien! Ook heb ik een aantal lekkere dingen gegeten die typisch Hawaiiaans zijn (shave ice - beste ijs ever!).

Na die 3 dagen heb ik afscheid genomen van Kauai en m'n gastgezin en ben ik teruggevlogen naar Oahu, het eiland van Honolulu, waar de Belo trip op punt stond te beginnen. Belo is een organisatie die allerlei trips organiseert voor uitwisseling studenten die in Amerika verblijven. Met 65 mensen was het een beste groep, maar wel een hele leuke groep! Het groepje vrienden waar ik veel mee op trok bestond uit mensen van Duitsland, Finland, Noorwegen, Denemarken, Slowakije enBrazilië. Samen hebben we enorm veel plezier gehad!

Eerst hadden we een meeting en besproken we alle dingen en regels en zo. We verbleven in het hotel genaamd Hyatt Place - een minuut van Waikiki beach. Het was een super leuk hotel, al duurde het wel 100 jaar om met de lift te gaan, maar gelukkig waren er ook trappen.

De eerste dag zijn we naar Waikiki beach gegaan om te relaxen en een zeiltocht te doen, wat echt mooi was. Het water was helder blauw, waar we ook waren. Het gaf ons een mooi uitzicht op het strand en een deel van het eiland. We zagen zelfs walvissen! Daarna hebben we een tour door heel de stad gedaan. Het was best interessant, aangezien de chauffeur het ook leuk maakte om naar te luisteren. In de avond zijn we naar het hotel gegaan, hebben we ergens gegeten en toen was de dag al snel voorbij.

De volgende dag moesten we er vroeg uit omdat we al om 7 uur vertrokken. We zijn naar de North Shore geweest en zijn daar wezen surfen. Dat was echt te gek! Ik heb het zelfs voor elkaar gekregen om op te staan. Het ziet er enorm lastig uit, maar zo moeilijk is het helemaal niet! Het is echt een aanrader om een keer te proberen. Daarna hebben we lunch gehad in een leuk klein dorpje en zijn we door gegaan naar de Polynesian Cultural Centre. Dat is een soort 'pretpark' waar ze op een leuke manier en met leuke activiteiten uitleggen hoe Hawaii is ontstaan en door welke culturen de hedendaagse cultuur is ontstaan. Daarna was het al laat, hebben we gegeten en zijn we terug gegaan naar het hotel.

Dag nummer 3 hebben we, als je het mij vraagt, het beste strand van de wereld bezocht. Het waren was helder blauw, het zand was schoon en er waren geen stenen in het water of zo. Ook hier zagen we walvissen in de verte. Daarna zijn we naar Pali lookout geweest. Een prachtig punt waar het laatste gevecht om de eilanden heeft plaats gevonden. Op die plek zijn een heleboel soldaten naar beneden geduwd door de koning. Best griezelig, maar een mooi uitzicht hadden ze in ieder geval wel.

De dag daarna zijn we naar Pearl Harbor geweest. Een hele indrukwekkende ervaring. Er was een mooie film met duidelijke uitleg over wat allemaal gebeurde op die zwarte dag in de geschiedenis van Hawaii. Het was heel bijzonder om boven het water te kunnen lopen, en onder je voeten gewoon een van de gezonken schepen te kunnen zien, waar tot op de dag van vandaag alle lichamen nog verborgen liggen. Het is echt een eer om Pearl Harbor te hebben mogen bezoeken. Daarna zijn we de hele dag wezen shoppen in een enorme winkelcentrum, waar een map bij nodig was, omdat verdwalen daar een eitje is.

De volgende dag zijn we de oude vulkaan Dimond Head gaan beklimmen, maar omdat de Duitser, Brazilliaan en ik die middag hebben gekozen om te kayaken, moesten we binnen een half uur weer terug zijn, dus moesten we rennen! Gelukkig waren we net optijd en hebben we de hele dag wezen kayaken. We zagen schildpadden en zijn naar een klein eilandje gegaan, waar we daarna ook nog zijn wezen surfen op de golven met de kayak. Daarna hebben we een beetje vrije tijd gehad en was het al snel tijd om terug te gaan.

Daarna kwamen we alweer bijna tot het einde van de trip, maar eerst nog een dagje snorkelen en een Luau bijwonen. Het snorkelen is niks voor mij ben ik achter gekomen... De vissen zijn hartstikke prachtig, maar op een afstand! Toen het water in liep en de vissen gewoon je tenen aanraken en langs je benen zwemmen had ik het wel gezien en rende gillend het water uit. Gelukkig was het strand ook heerlijk en ben ik een beetje bruin geworden (yes, eindelijk!). Daarna de Luau, een Hawaiiaans feest waar we allerlei leuke dingen hebben gedaan. Er was wat file op de wegen dus duurde het wat langer en besloten de leiders om elk land haar volkslied te laten zingen. Helaas was ik de enige uit Nederland en moest ik voorin de bus in de microfoon het Wilhelmus gaan zingen! Wat ik zong, geen idee, in ieder geval een hele mislukte versie van het Wilhelmus haha! Na een tijdje kwamen we aan op de bestemming. Ook hebben we daar gegeten en was het een erg leuke avond. Helaas ook de laatste.

De dag daarna is iedereen vertrokken om 4 of 5 uur in de ochtend. Het was erg lastig om afscheid te nemen, maar ik heb al wel afgesproken met de andere uit de vriendengroep, dat we in november in Hamburg, Duitsland willen afspreken voor degene die zover kunnen reizen. Omdat er maar 1 vlucht van Hawaii naar Alaska is, moest ik die dag nog tot 10 uur savonds alleen wachten. Toen ik vertrok, was de nieuwe groep inmiddels al aangekomen en heb ik nog een beetje met hun kunnen optrekken. En toen was het tijd om gedag te zeggen tegen het paradijs op aarde... toch wel balen dat Nederland niet zoals Hawaii is!

Het was echt een prachtige trip en ik heb de tijd van m'n leven gehad!

Bij foto's heb ik de mooiste foto's van de trip geselecteerd. Klik hier en hier om daar heen te gaan.

Nou dit was het alweer. Oh ja! Vandaag is het precies nog 100 dagen tot ik terug ga naar Nederland. Het zal nu zeker wel snel gaan.

Groetjes vanuit Alaska,

- Maxime