Mijn Alaska avontuur!

Thuiskomen

Hey allemaal,

Inmiddels is het alweer meer dan een jaar geleden dat ik iets met mijn blog heb gedaan. Voordat ik was ingelogd twijfelde ik of het het überhaupt nog wel bestond. Het antwoord daarop is natuurlijk ja.

Actief ben ik niet meer, maar zo nu en dan moet ik wat met jullie delen. Ook vandaag. De afgelopen weken waren namelijk anders dan anders. Vrij Amerikaans, op z'n zachtst uitgedrukt. Vorige maand ben ik namelijk terug gegaan naar de plek waar het allemaal begon: Anchorage, Alaska! Drie weken lang ben ik met mijn vriend in het huis van mijn host parents (Lou Ann en Steve) verbleven en hebben we een hoop leuke dingen gedaan. Hier een verslagje over mijn 'terugreis' naar Alaska.

20 juli was het dan zo ver: onze reis naar Alaska was begonnen. Omdat onze directe vlucht naar Anchorage vanaf Frankfurt vertrok, zijn we met de trein naar Frankfurt gegaan om daar een nachtje in het Moxy Hotel te slapen zodat we die dag erna in alle rust konden vertrekken. Mocht je trouwens ooit vanaf Frankfurt vertrekken is Moxy Hotel een aanrader. Anyways, toen we die ochtend het vliegtuig instapte, waren we klaar voor onze 10 uur-durende reis. Hoe vreselijk het ook klinkt, was dit het totaal niet. De tijd vloog voorbij en het was erg gezellig. Eenmaal aangekomen in Anchorage moesten we natuurlijk nog officieel 'over de grens'. Zoals iedereen die ooit in Amerika is geweest wel weet, nemen de grenswachters hun baan enorm serieus. Ze verwachten dus ook dat je bloedserieus bent en alles letterlijk neemt, wat wij natuurlijk niet deden na een 10 uur durende vlucht. Na een gesprek met een (ik hou me in) vervelende grenswachter, mochten we eindelijk het land in om Lou Ann en Steve te treffen in de aankomsthal.

Elkaar weer zien na ongeveer een jaar en 3 maanden was ontzettend fijn. Waar veel contacten na 2 jaar aardig verwateren, is het contact met Lou Ann en Steve altijd goed gebleven. In onze 'House in the North' groepsapp praten we nog bijna dagelijks en houden we elkaar op de hoogte van de belangrijkste gebeurtenissen. Om weer in Alaska te zijn vergelijk ik altijd met iets speciaals. Het moment dat je van een vakantie terugkomt en je weer in je eigen bedje kan slapen voelt heel eventjes magisch. Dat gevoel, dat magische thuis gevoel, had ik in Alaska. Ik heb er natuurlijk ook een jaar gewoond, maar het is niet mijn echte thuis. Toch voelde dit wel zo. Alsof ik weer thuis kwam. Voor mijn vriend was het de eerste keer in Alaska, dus voor hem was het de ene grote indruk naar de andere.

De eerste paar dagen in Alaska moesten we beiden flink bijtanken en in het ritme zien te komen. We hadden een mega jetlag die ons in het begin aardig in de weg stond. De eerste paar dagen hebben we dan ook niet veel meer gedaan dan winkels bezoeken en de buurt aan mijn vriend laten zien. Natuurlijk stond Walmart op nummer 1! Het weer zat ons de 3 weken dat we daar waren niet echt mee, maar we hadden zo nu en dan een heerlijke dag ertussen zitten. Zo hebben we in week 1 samen met Lou Ann en Steve een college league baseball game bezocht. Honkbal dus. Het was een leuke ervaring om een echte baseball game mee te maken, al is het niet mijn favoriete sport om toe te schouwen. Ook hebben we die week het museum bezocht, zijn we naar de bioscoop geweest en hebben we vrij veel tijd doorgebracht in 'Downtown Anchorage' en de 2 grote winkelcentra waar genoeg te doen was.

Aan het eind van onze eerste week zijn we naar skiresort Alyeska gegaan. Dit skiresort is niet alleen in de winter ontzettend populair, ook in de zomer gaan veel mensen naar de top via de kabelbaan of te voet om te kunnen genieten van het geweldige uitzicht. Helaas zaten de wolken in de bergen toen we aangenomen waren en zagen we vaak niet meer dan grijze vlaktes met veel regen tussendoor. Ondanks de regen hebben mijn vriend en ik nog een klein stukje gewandeld waarna ik een grote vlakte met sneeuw had gevonden en daar vol verbazing naar heb staan kijken. Eind juli al in de sneeuw staan! In Nederland zou dat een wonder zijn. Na Alyeska hebben we een korte stop gemaakt bij een oude goudmijn waar men uit een rivier met een soort zeef goud probeerde te vissen. Persoonlijk vond ik het oersaai en was ik na 10 minuten al uitgekeken, maar Steve en mijn vriend gingen nog een tijdje door op zoek naar dat oh zo mooie goud. Uiteindelijk niks in het wild gevonden, maar wel uit een zakje kunnen vissen!

In de tweede week zijn mijn vriend en ik samen met Cathy, mijn andere (tijdelijke) host mom, naar flattop mountain gegaan. Deze berg heeft zijn naam te danken aan de platte bovenkant van de berg, waardoor het een makkelijk uitkijk punt is voor hikers. Ook hier was het weer niet optimaal, maar dat weerhield ons niet om naar boven te klimmen en te genieten van het mooie uitzicht. Het was een zeer geslaagde hike en het was ontzettend leuk om Cathy weer te zien na meer dan 2 jaar.

De dagen nadat we flattop mountain hebben beklommen hebben we het even rustig aan gedaan, voordat we verder gingen met onze volgende activiteit: een dagtrip naar Hatcher Pass en Independence Mine met een stop in Palmer. Dit was een van de leukste activiteiten die we hebben gedaan. Hatcher Pass is een mooi natuurgebied in een vallei waar veel werd gemijnd naar goud voor de Tweede Wereldoorlog. Independence Mine is daar een voorbeeld van: een oude mijn die verlaten is toen de oorlog uitbrak, omdat al het mankracht vertrok om in het leger te gaan. Vandaag de dag is de mijn grotendeels ingestort maar heeft de overheid het gerenoveerd en er een monument van gemaakt. Zo staan verschillende (houten) gebouwen nog steeds overeind en zijn de ingestorte gebouwen gebleven zoals ze waren bij het instorten. De mijn zelf is niet meer open, enkel een klein stukje waar je ook nog in kan lopen. Dit hebben we ook gedaan en man wat is dit koud! Er lag sneeuw en ijs binnen wat niet smolt aangezien het ver onder 0 was in de tunnel. Zeker in een staat als Alaska zullen de mijnwerkers in harde omstandigheden gewerkt hebben. Nadat we de oude mijn hadden bekeken hebben mijn vriend en ik veel plezier gehad in de sneeuw terwijl Steve, die met ons mee was, een stuk aan het wandelen was en zo nu en dan foto's maakte van ons terwijl wij meters van een berg naar beneden gleden met onze kont in de sneeuw! Toen we eenmaal klaar waren met de sneeuwpret gingen we nog 1 hike doen voor we naar huis gingen. Tussen 2 bergen in lag namelijk een heel mooi rivier wat een prachtig plaatje was. De rust die daar te vinden was bij het water was magisch! Het was een zeer geslaagde dag met heerlijk weer en sneeuwpret. We zijn die dag zelfs flink verbrand (wie had dat nou gedacht, van verbrand in Nederland naar verbrand in Alaska!)

De dagen daarna hebben we heerlijk Anchorage zelf met de auto rondgereden en veel tijd doorgebracht in het downtown gebied van de stad. Terwijl we dat deden stopte we natuurlijk bij de meest verkeerde, Amerikaanse fastfood ketens als Taco Bell, Wendy's, McDonalds en Round Table Pizza. Niets ongezonder, maar lekkerder dan dat. Ook ben ik met 2 vrienden naar Mooses Tooth geweest, de zogenaamde 3e beste pizza plek in heel de Verenigde Staten. In mijn ogen zijn de Dr. Oetker pizza's van de Albert Heijn nog lekkerder... maar smaken verschillen!

Voordat we weer terug naar Nederland gingen moest ik nog 1 ding doen: terug naar de plek waar ik de meeste tijd heb doorgebracht: Robert Service High School. Het terrein had ik al eerder aan mijn vriend laten zien, maar dat is natuurlijk lang niet zo leuk als het van binnen kunnen laten zien. Gelukkig hebben we dit mogelijk kunnen maken door de dag van de registratie naar de school te gaan en te vragen of we even rond mochten lopen. Het was ontzettend apart om weer terug te zijn in de school waar je eigenlijk een jaar lang voor bent gekomen tijdens m'n exchange. Natuurlijk waren al mijn vrienden en vriendinnen van toen allang van school af, dus ik herkende niemand meer. Dat maakte het niet minder leuk, want de herinneringen waren nog hartstikke helder. Elke hoek, elke trap en elk lokaal had wel een bepaalde herinnering. Ergens was het ook wel een klein beetje emotioneel, omdat zulke momenten je toch doen realiseren dat die leuke tijd er nooit weer zal zijn. Mijn vrienden van toen wonen allemaal in andere staten in Amerika en mijn mede-exchange students wonen verspreid over Europa. Het is dus vrijwel onmogelijk om al deze mensen terug te krijgen op 1 plek. De herinneringen waren gelukkig wel een positieve gedachte wat me toch ook wel weer deed opvrolijken.

De laatste 2 dagen hebben we aardig wat gedaan. Zo was een van de dagen een heerlijk zonnige dag en dus de perfecte dag om mijn vriend mee te nemen naar de dierentuin van Alaska! Hoe zielig het misschien ook was om sommige dieren in kleine hokjes te zien, de pret werd er niet minder van. Een dagje dierentuin blijft toch altijd wel leuk, no matter the age. Ook de dag daarna had redelijk goed weer, dus gingen we naar de Botanical Garden: een grote tuin die onderhouden wordt door het geld en mankracht van donateurs en vrijwilligers. Een erg leuk project en een mooie tuin. In deze tuin hebben we dan ook een aantal 'afscheidsfoto's' gemaakt met z'n vieren voordat we weer naar huis gingen om al onze spullen in te pakken en de rotzooi weer op te ruimen die wij in het huis hadden gemaakt. Lou Ann, Steve en ik waren uitgenodigd om te komen eten bij de Xaviers, het gezin van Cathy waar ik een paar weken heb gewoond tijdens mijn jaar in Alaska. Hier zag ik ook Zoë voor het eerst sinds ongeveer 2 jaar weer. Zoë was mijn host sister en dochter van Cathy en Gerry Xavier. Het was ontzettend gezellig om hun weer in levende lijven te kunnen zien in plaats van op sociale media. Vlak voor onze laatste nachtrust in Alaska van start ging heb ik nog even afgesproken met de host family van Sara, een vriendin uit Zwitserland waar ik ook mee om ging tijdens mijn exchange jaar. Het was een korte maar gezellige afspraak. Eenmaal thuis begon de stress: inpakken, slapen en naar huis!

12 augustus was het dan zo ver: onze koffers waren gepakt, ontbijt bij Fred Meyers opgehaald en de auto stond klaar om te vertrekken naar het vliegveld. Wat een fijne terugreis van 23,5 uur had moeten zijn, werd uiteindelijk een horrorreis van 49 uur... (ja! 49 uur!) Voor we het vliegtuig in gingen hebben we natuurlijk afscheid genomen van Lou Ann en Steve. Ondanks dat het een vredig afscheid was, had ik er van binnen toch wel moeite mee om hun achter te laten in Alaska. De vorige keer dat ik naar huis ging was aan het eind van mijn exchange. Dat was het moment dat ik weer naar huis ging voor het eerst sinds bijna een jaar. Ik keek er toen heel erg naar uit om terug te keren in de Nederlandse maatschappij. Nu was dat, omdat het maar een 'korte' vakantie was ter vergelijking met mijn exchange jaar, anders. Ik wou helemaal niet weg. Ik miste Nederland helemaal niet en voelde me veel prettiger in Alaska. De taal, de chille manier van leven en het (aardig nep maar toch-) enthousiaste aardig doen tegen elkaar. Het voelde dus helemaal niet leuk om weer naar huis te gaan. Nu ik eenmaal thuis ben vind ik het wel prima, maar mocht ik nou morgen de loterij winnen dan pak ik de dag daarna alsnog het vliegtuig naar Alaska voor onbepaalde tijd.

Toen we eenmaal aan boord waren gegaan van het vliegtuig en we klaar stonden voor het opstijgen, wisten we al dat het een heftige take off zou zijn. Het stormde nog steeds een beetje en de wind deelde harde klappen uit tegen het vliegtuig. Terwijl we iets wat schuin opstegen, kwamen de banden nauwelijks van de grond. Eenmaal in de lucht moesten we direct een grote bocht maken waardoor we de wind van de zijkant hadden. Met heftige turbulentie vielen we soms wat meters naar beneden en konden we vanuit ons raampje de grond zien omdat we zo schuin vlogen. Gelukkig werd het minder heftig toen we boven de wolken uitstaken. De riemen mochten af en het toilet was weer beschikbaar. Tijd om naar het toilet te gaan, vond mijn vriend. Terwijl hij op het toilet zat, kwam er een melding dat we allemaal moesten blijven zitten en alle doktoren of verpleegsters zich moesten melden om naar de toiletten te gaan; het ging niet goed met iemand op de toiletten die al 2 keer was flauwgevallen. Aangezien ik mijn vriend niet kon zien vanuit mijn stoel, omdat hij op dat moment op het toilet was, was ik aardig bang dat hij degene was die niet goed was geworden. Stiekem ik paniek zat ik af te wachten tot ik meer hoorde. Gelukkig kwam hij na een tijdje aanlopen met het verhaal dat iemand was flauwgevallen en tegen hem aan viel, waardoor hij te hulp was geschoten. Gelukkig mankeerde hij niks! Dat was grote schrik nummer 2 in dezelfde vlucht van maar 4 uurtjes!
In Seattle aangekomen zijn we direct naar de gate gegaan, waar we de vlucht naar Manchester zouden nemen. Toen we het vliegtuig mochten betreden was het ontzettend warm van binnen. De airco was overduidelijk niet aangegaan voor wij het vliegtuig in gingen. Terwijl we zaten in het vliegtuig dat steeds warmer werd door de mensenmassa, bleven we maar op de grond en bleef het toestel staan op de plek waar hij al vanaf het begin stond. Pas na 2 uur kregen we het bericht dat de airco kapot was en een bepaald onderdeel niet werkte waardoor de motor ook niet gestart kon worden. We moesten maar even wachten tot het toestel gemaakt was. De ene vertraging naar de andere vertraging kwam voorbij tot we op een gegeven moment te horen kregen dat het toestel het de volgende 12 uur niet meer ging doen: een mega vertraging van meer dan 12 uur dus. Er werd voor ons een hotel geregeld in downtown Seattle. Heel fijn, dachten wij. Toen kwamen we erachter dat er maar 1 shuttle ging die 10 mensen kon vervoeren. Dit klinkt oke, tot je beseft dat er zo'n 60 mensen waren die naar het hotel vervoerd moesten worden. Om het half uur kwam en ging de shuttle weer. Gelukkig was er een shuttle van een ander hotel zo vriendelijk om ons te brengen na 2,5 uur gewacht te hebben. Uiteindelijk gingen we pas om 01:30 naar bed.
De volgende ochtend zou het vliegtuig om 8 uur vertrekken, wat uiteindelijk 12 uur is geworden. De shuttle was volgeboekt dus we moesten helaas al onze speciale $1 munten verzamelen om met een andere meid samen een taxi te bellen. Blijkbaar zijn de $1 munten vrij speciaal, omdat vrijwel alle dollars in briefgeld zijn. Op elke munt stond een andere president, waar we vrij trots op waren. Jammer genoeg zijn al die munten nu weg en in de handen van een enigszins aparte taxichauffeur.
Aangekomen bij de gate moesten we nog een uur langer wachten, omdat de gate gedeeld werd met een andere airline en hun voorrang hadden. Ook in het vliegtuig zelf moesten we nog zo'n 30 minuten langer wachten, want er waren een hoop vliegtuigen voor ons. Vanaf nu zou alles wel mee moeten vallen... toch?
Nou helaas is dat een nee. Omdat we onze vlucht van Manchester naar Amsterdam hadden gemist, moest er een alternatieve vlucht geregeld worden door onze airline Thomas Cook. Helaas was het hun niet gelukt om een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam te boeken, dus werd ons verteld dat we maar even naar Brussel werden gestuurd om vervolgens in Brussel de trein te nemen naar Schiphol. Inmiddels dood moe en helemaal chagrijnig van deze lange vlucht, accepteerde we het maar en zijn we via Brussel naar Nederland gegaan per trein. In Breda zijn we uitgestapt en hebben we zelf maar een kaartje gekocht naar huis, omdat we anders nog verder om moesten reizen via Schiphol.
Zoals ik eerder al had aangegeven: dit was een echte horrorreis. Ondanks dat was het wel gezellig met de groep mensen die je leert kennen onderweg en mijn lieve vriend.

En nu? Nu zijn we weer terug in het Nederlands dagelijkse leven. Werk, school, familie, vrienden enzovoort maken allemaal weer deel uit van onze dagelijkse routine. Het was ontzettend fijn om weer terug te zijn in Alaska. Ondanks dat het niet mijn echte thuis is, voelt en zie ik dat wel zo. Mijn tweede echte thuis. De reis was geslaagd en het weerzien van familie en vrienden in Alaska was geweldig.

Er is 1 ding wat ik zeker weet: hier ga ik nog veel vaker terug komen.

Ben jij geïnteresseerd in een tussenjaar naar het buitenland of wil je dingen weten van mijn avontuur en ervaringen? Laat een reactie achter en ik beantwoord alle vragen die jij hebt!


Groetjes vanuit Hattem,

- Maxime

Reacties

Reacties

Mariette

Wat heerlijk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt gehad!
Ik ga duimen voor je dat je de loterij een keer gaat winnen ?

Ria

Prachtig verslag Max. Heel leuk om alles te lezen ! Vanavond horen we de rest wel plus de foto's.

Eib

Jij kan zooooo leuk schrijven he, fijn om te lezen ook dat je het zo naar je zin hebt gehad. We moeten snel bijpraten!!!!

Lia

Mooi verslag Maxime!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!