Hey allemaal,

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik het vliegtuig pakte naar Nederland. Wat is de tijd snel gegaan zeg! In dit bericht zal ik vertellen hoe mijn avontuur in Alaska mijn leven heeft beïnvloed.

28 mei 2016 was het dan zover. Na een heel schooljaar in de Verenigde Staten te hebben gewoond, was het weer tijd om naar huis te gaan. Dubbele gevoelens: ik ging iedereen in Alaska ontzettend missen, maar was toch ook wel weer blij om mijn familie en vrienden weer in de armen te kunnen sluiten. Het was een emotioneel afscheid op Anchorage Airport. Een laatste knuffel aan mijn hostparents en hostsister en toen was het zover: de 29 uur durende reis terug naar Nederland!

Eenmaal op Schiphol zagen Juli en ik onze ouders al bij de ramen staan wachten. Het was heel gek om iedereen om je heen weer Nederlands te horen praten en vooral om je ouders en familie weer in levende lijven te zien. Met tranen van geluk konden we elkaar eindelijk weer in de armen sluiten. Onderweg naar huis zouden we 'even bij opa en oma gaan eten' waarna ineens vrienden en familie voor de deur stonden! Een leuke verrassing.

Aangezien in Nederland de scholen nog bezig waren, kon ik niet echt afspreken met m'n vrienden, omdat zij nog druk bezig waren met de laatste lootjes. Het duurde best een tijdje voor ik helemaal terug zat in het Nederlandse ritme. In een jaar tijd was er veel veranderd. Hetgeen waar ik in het begin wat moeite mee had, was het feit dat het leven in Nederland gewoon door was gegaan voor iedereen. Je komt terug met het idee alsof je een heel stuk hebt gemist, wat voor de mensen in Nederland hele normale maanden zijn geweest. En ook qua mode en trends en alles was er een hoop veranderd. Ook dan is het lastig om weer met alles mee te doen, als je zoveel hebt gemist.

Ik zal het niet ontkennen: in Alaska ben ik, net zoals alle anderen, best wat aangekomen. Het grappige: zonder er ook maar iets voor te doen, vlogen de kilo's er weer af de maanden daarna. Dit alleen al omdat er zoveel suiker in alle producten in Amerika zit. Als je het Nederlandse 'slechte' eten gaat eten, val je zelfs al wat af! Zo heel ongezond leven wij niet als Nederlanders. Maaar het is natuurlijk wat je er zelf van maakt.

Mijn Engels was behoorlijk vooruit gegaan. Vooral de eerste paar weken sprak ik een onmogelijke mengelmoes van Nederlands en Engels door elkaar, zonder dat ik het door had. Uiteindelijk zakt het goeie Engels wel een beetje af, omdat je natuurlijk niet meer 24 uur per dag Engels praat. Wat ik wel merk, is dat ik er zo weer in zit. Als ik eenmaal weer een uurtje Engels moet praten, gaat het weer net zo gemakkelijk als in Alaska. En daarbij is het natuurlijk zo dat we in 2017 leven, dus Engels contact met mijn buitenlandse vrienden of hostfamily gaat gemakkelijk!

Daarover gesproken... Zelfs nu, precies een jaar nadat ik iedereen gedag zei, heb ik nog steeds ontzettend veel contact met mijn buitenlandse vrienden en hostfamily. Ik dacht van tevoren dat het wel na een tijdje af zou bouwen, maar ik spreek mijn hostfamily nog dagelijks over Whatsapp, en via andere social media ben ik nog veel in contact met m'n buitenlandse vrienden. Het contact met al deze mensen is niet zomaar even tijdelijk voor een jaar. Nee, in dit jaar heb ik vriendschappen opgebouwd voor het leven. Het enige nadeel aan alles, is dat er maar 1 van deze vrienden in Nederland woont en de rest in het buitenland, wat het iets moeilijker maakt om elkaar op te zoeken. Maar hey: meer redenen om op vakantie te gaan!

Mijn hostparents zijn een paar weken geleden naar Nederland gekomen. 10 dagen lang bleven zij in Nederland. Tijdens deze 10 dagen hebben we ontzettend veel leuke dingen gedaan. We hebben veel bijgepraat en een hoop Nederlandse toeristen plekjes bezocht. Toen ze eenmaal door de deuren op Schiphol kwamen lopen, was het net alsof we nooit afscheid hadden genomen. Het was een geweldig weerzien en een hele leuke week samen met hun, mijn ouders en familie, m'n beste vriend en m'n broertje. We hebben het zelfs al even gehad over het gaan naar Alaska in 2018! Het was moeilijk om gedag te zeggen na deze 10 dagen. Dit vooral omdat nu niet zeker is wanneer ik ze weer zal zien. Vorig jaar wist ik al sowieso dat ik ze in mei 2016 weer zou zien. Dit keer niet. Het kan volgend jaar zijn, maar ook veel later. Gelukkig hebben we nog wel veel contact via mobiel en social media, dus dat verzacht de pijnlijke afstand tussen ons.

Ik zie het jaar in Amerika als een afsluiting van een oud hoofdstuk, mijn jonge jaren en zoektocht naar mijzelf. Nu, na Amerika, leef ik in een nieuw hoofdstuk. Ik heb veel geleerd, ben veel zelfstandiger geworden en vooral veel volwassener. Dit jaar heeft mij gemaakt als persoon, mij die extra zekerheden gegeven waarvan ik niet dacht dat ik het in mij had en boven alles vooral herinneringen gegeven die ik nooit meer zal vergeten.

Nu, een jaar later, ben ik klaar om bepaalde dingen te doen, bepaalde dingen te durven en proberen. Het heeft me zeker een boost in mijn zelfvertrouwen gegeven. Iets wat niemand mij kan afpakken. Iedereen die twijfelt over zijn toekomst, die niet weet wat te moeten kiezen na school of even weg wil van alle problemen, zou zeker een jaar zoals deze moeten doen. Het hoeft niet eens een High School experience te zijn. Het weg zijn van huis en alleen op pad gaan is een ontzettend leerzame ervaring, waar je alleen maar positief van terug kan komen. Je leert jezelf kennen op fronten die je niet eerder kende. Ik raad het iedereen aan!

Zo nu en dan zal ik nog wel een blog posten over de naslaap van mijn High School ervaring. Mocht je zelf vragen hebben of wil je meer dingen weten over mijn ervaring, zoek gerust contact met me op! Het doet me goed anderen te helpen.

Dit keer geen groetjes vanuit Alaska, maar...

Groetjes vanuit Hattem!

- Maxime