Hey allemaal,

Het is inmiddels al een tijdje geleden dat ik iets op dit blog heb gepost. Tijd om een update te geven. Tijdens de kerstvakantie ben ik namelijk weer teruggegaan waar het allemaal begon: the last frontier, the beautiful state of Alaska! En wat was de trip toch… interessant.

Al voor het begin van de pandemie probeerden mijn gastouders en ik een reis te plannen naar Alaska. Echter gooide tante corona roet in het eten, waardoor de reis maar liefst drie keer is uitgesteld. Nadat het afgelopen zomer wederom niet mogelijk was, richtten we onze ogen op kerstmis 2021. Wat is er nou leuker dan kerst op z’n Amerikaans? Iedere maand Pakte we FaceTime er weer bij ons te overleggen wat alle mogelijkheden zijn en welke risico‘s hieraan verbonden zitten. Het is niet niks om naar de andere kant van de wereld te vliegen met het risico dat je er corona oploopt of er om diezelfde reden wellicht niet meer weg kan. Dat was best wel eng. Toch besloot ik uiteindelijk de overweging te maken, gezien ik niet alleen naar Alaska zou reizen. Juli, ook voormalig Nederlands uitwisselingsstudent in Alaska, had hetzelfde plan in gedachten. Ook zij wou weer terug naar de staat waar ons avontuur in 2015 begon. We besloten dan ook om opnieuw samen op reis te gaan. Samen sta je altijd sterker, en dat gevoel bracht toch een geruststelling tijdens de reis.

Op 7 december boekten Juli en ik onze tickets, en 20 december stonden we al vroeg in de ochtend klaar op Schiphol om te vertrekken. Vol enthousiasme begonnen we aan onze reis. De vlucht zou in totaal, met alles erop en eraan, zo’n 19 uur duren. We vlogen vanuit Amsterdam naar Seattle, en stapten daar vervolgens over om naar Alaska te vliegen. Eenmaal aangekomen op Seattle moesten we alleen nog even door de douane en vervolgens overstappen. Een van onze grootste angsten werd toen werkelijkheid: goede vrienden van Juli bleken positief getest te zijn, en nog kort voor onze reis zijn zij met elkaar in contact geweest. Shit! Wat doen we nu? Met lichte paniek nemen wij contact op met onze gastouders in Alaska om na te gaan wat zij het allerliefst willen. Zijn we nog welkom? Durven zij het risico aan? Moeten we in quarantaine of laten we ons alleen testen? Dit laatste bleek genoeg te zijn voor beiden gastfamilies. Op het vliegveld van Anchorage lieten we ons gelijk testen, wat uiteindelijk twee negatieve tests bleken te zijn. Gelukkig maar, dachten we.

Wat was het ontzettend fijn om mijn gastouders na drie en een half jaar weer te kunnen omhelzen. Na zoveel pogingen om elkaar weer te zien was het een emotionele reünie. Niet alleen heb ik mijn gastouders enorm gemist, ook was het super leuk om weer zoveel sneeuw te zien! De dagen voordat Juli en ik aankwamen sneeuwde het enorm in Alaska. Voor het eerst in jaren spraken de Alaskanen weer van ‘een winter zoals het hoort’. Alaska heeft, net als iedere andere plek op aarde, veel te maken met de gevolgen van de opwarming van de aarde. Om zoveel sneeuw en zulke koude temperaturen te hebben, deed iedereen goed. De dagen die volgden hebben we veel rondgereden en gezocht naar de prachtige plaatjes van het Alaskaanse landschap. Doordat er relatief weinig daglicht is in de winterperiode, toveren veel mensen hun huis om in een winter wonderland. Alle kerstverlichting wordt uit de kast gehaald, en, zoals met alles in de Verenigde Staten, moet het zo groot en fantastisch mogelijk. Because if you do it, do it good!

Op 23 december zagen Juli en ik elkaar weer. Aangezien we echte pro’s waren in het cross country ski team van onze high school, besloten we om de skies weer uit de kast te pakken en iedereen in Alaska even een poepie te laten ruiken. Nadat we bij de school waren aangekomen samen met de gastzus van Juli, was het enkel nog even omkleden en dan zouden we klaar zijn om te gaan. Het was echt super leuk… not! Nog voordat ik überhaupt bij de ski trails aankom, ga ik keihard onderuit. Met dat ik op de grond val, voel ik iets knappen in mijn onderrug. Zoals een zoon van Johan Kraan besluit ik op te staan en vrolijk verder te gaan, althans, voor zover dat lukt. Enkele meters verder heb ik zoveel pijn in mijn rug, dat ik niet meer kan lopen. Terwijl Juli in een deuk ligt en denkt dat ik een prank uithaal, begin ik helemaal misselijk te worden van de pijn en besluit om op de grond te gaan liggen. Iedere beweging deed me zeer en mijn benen waren niet in staat om fatsoenlijk vooruit te komen. ‘’Juli, ik denk dat ik mijn rug heb gebroken.’’ zeg ik. Vervolgens begint Juli nog harder te lachen, aangezien ze nog steeds dacht dat ik een grap aan het uithalen was. Toen ik duidelijk maakte dat het echt geen grap was en we er iemand bij moesten halen, werd Steve, mijn gastvader, opgebeld om vervolgens terug te rijden naar de school. Omstanders komen om me heen staan en vragen wat er is gebeurd. Na alles uit te leggen wordt er gelijk 911 gebeld: volgens een verpleegkundige die toevallig ter plekke was is het echt nodig. Op dit punt kan ik me nog maar 1 ding bedenken: na deze trip naar het ziekenhuis sta ik echt jaren in het rood! Dit kan niet! Medische kosten zijn in de Verenigde Staten ontzettend hoog, waardoor het weleens voorkomt dat men dakloos raakt omdat het simpelweg niet te betalen is. Omdat de verpleegkundige erop stond, moest het wel. Ik word onderzocht en vervolgens meegenomen in een ambulance. Op de spoedeisende hulp zijn er nog meer onderzoeken en krijg ik van allerlei medicatie toegediend (waarvan ik nog steeds geen idee heb wat het allemaal was). Na een paar uur komt er goed nieuws: ik heb niks gebroken, en mijn onderrug is ‘slechts’ zwaar gekneusd. Op een van de medicatie reageerde mijn lichaam niet helemaal goed, waardoor ik niet naar huis kon. Of het nou een allergische reactie was of niet, dat kon de dokter niet precies zeggen. Na een tijdje hadden we geen keus en moest ik wel naar huis.

Door de rugblessure viel de vakantie een beetje in duigen. Ik kon de dagen die volgde amper lopen en ik had erg veel moeite met inspanning. Van tevoren afgesproken reisjes in Alaska konden helaas niet doorgaan. Maar, dankzij mijn genereuze ouders, heb ik een lichaam gekregen die zich snel hersteld. En hoe? Je eigen plan trekken. Iedere dag probeerde ik mijn grenzen opnieuw te verleggen door een stuk te lopen en mijn rug in beweging te houden, hoe pijnlijk het soms ook was. Alleen op die manier wist ik aan het eind van de vakantie toch nog het een en ander te kunnen doen met mijn gastouders.

Al snel was het weer mogelijk om naar de bioscoop te gaan, te shoppen en andere leuke dingen te doen met mijn familie. Omdat we niet de meest uitbundige reisjes konden doen, was het allemaal was down to earth. We deden puur waar we op dat moment zin in hadden en hadden niet echt een plan. Met deze houding begon ik weer te genieten van de kleine dingen. Die momentjes waarbij je niet zomaar stil staat, maar die eigenlijk toch heel speciaal zijn. Het avondeten, boodschappen doen, ‘s avonds samen televisie kijken, het hoort er allemaal bij. Ik heb uiteindelijk in twee weken tijd delen van mijn jaar in Alaska kunnen herbeleven. En dat was echt magisch.

Helaas bleef alle drama niet bij een test op het vliegveld nemen en een rugblessure. Juli bleek namelijk een aantal dagen later positief getest te zijn op corona. Dit betekende dat we ons wederom allemaal moesten testen en we ons zorgen maakten over de gezondheid. Alsof dat nog niet genoeg was, bleek Juli ook een police report te krijgen door een gestoorde Amerikaan die haar betichtte haar jas en sleutels te hebben gestolen. Het ene dreigement naar het andere dreigement kwam naar voren. Het hield maar niet op. Precies zoals we het allemaal op TV voorbij zien komen, was deze situatie ook typisch Amerikaans: ‘’you will give me the money you owe me, or you WILL hear from my lawyer.‘’ Gelukkig bleken Lou Ann, Steve en ik geen corona te hebben en verdween die gekke Amerikaan (voor nu) uit zicht. Het was wel weer een heel gestress en avontuur.

Omdat ik weer goed ter been was, besloten Lou Ann, Steve en ik er de laatste dagen nog alles uit te halen. Ik ging de 29e namelijk al terug naar huis… tenminste, dat was het oorspronkelijke plan. ‘’Thousands of flights cancelled due to COVID-driven staff shortage and extreme weather conditions’’ horen we op de radio. Oh oh, het zal toch niet? Dus toch: mijn vluchten van Anchorage naar Amsterdam zijn geannuleerd. Dat kan er ook nog wel even bij. Na er vanuit te gaan dat ik simpelweg een dag later thuis zou zijn, bleek ook die vlucht de dag daarna geannuleerd te zijn. Helaas betekende dat ook dat ik oud en nieuw niet thuis kon vieren, maar in Alaska. Hoewel dit ook erg speciaal is, is de afsluiting van het jaar toch ook prettig met je dierbaren van thuis. Wederom is mijn vlucht verzet, die ook dit keer geannuleerd is. Omdat we niet wisten wanneer de vlucht nou zou plaatsvinden, heb ik mij een week lang iedere dag laten testen, omdat het verplicht is om een negatieve test aan te tonen voor je het vliegtuig in mag stappen. Met hulp van het thuisfront en mijn reisverzekering is er uiteindelijk een vlucht gevonden die op maandag 3 januari zou vertrekken. Echter lukte het niet om de testresultaten voor die dag op tijd te krijgen, waardoor ik een test moest afnemen bij een privé kliniek. Eindstand: ik ben nu 250 dollar lichter. Gelukkig is het wel goed gekomen en ben ik momenteel terug aan het vliegen naar Nederland. Echter ben ik niet meer samen met Juli aan het reizen. Door haar corona besmetting moet zij verplicht langer blijven in de Verenigde Staten. Heel erg jammer, want we waren toch wel elkaars reisbuddy deze vakantie. Maarrr: de vakantie doen we gewoon nog een keer over in de toekomst! Gezien de nieuwe reisregels moet ik nu verplicht in quarantaine en mijzelf laten testen. Maar ach, in het midden van een lockdown valt er toch niet heel veel meer te doen, of wel?

Hoe chaotisch en dramatisch deze vakantie misschien ook was, kijk ik er met een glimlach op terug. Om na zolang weer herenigd te zijn met de mensen die je toch echt aanschouwd als tweede set ouders, is heel speciaal. Het weerzien van alle dierbaren was hartverwarmend. Alaska zelf zal altijd een tweede thuis voor mij zijn en ik kom er ook zeker nog wel terug in de toekomst. Deze fantastische reis komt vandaag tot z’n eind, maar man, wat heb ik ervan genoten zeg. Als ik het opnieuw zou kunnen doen, zou ik gelijk ja zeggen (al zou ik wel even goed nadenken of ik wel zou gaan skiën of niet..!)

Alaska, until we meet again.

Ben je geintereseerd naar alle andere verhalen over mijn jaar in de VS? Lees dan gerust de oudere berichten door. Ben je benieuwd hoe zo’n uitwisseling is of weet je iemand die het overweegt? Stel alle vragen die je wilt stellen, dan neem ik contact met je op.

Groetjes vanuit een vliegtuig ergens boven Canada!

- Maxime